Vandaag was ik uitgenodigd op een prachtig doopfeest van de jongste telg van een erg goede vriend. In onze eigenste, heel mooie kerk waar ik vroeger als misdienaar nog menig uur op de pastoor zijn rug heb zitten zien. Zelf ben ik iets minder gelovig dan toen (een understatement van het formaat ‘De onderhandelingen over de staatshervorming lopen niet van een leien dakje’), maar het was fijn om te merken dat ik wel nog steeds fan ben van die kerk, het gebouw dus.

Al gauw viel het me op dat er nog iets is dat niet veranderd is in al die jaren… Mensen waarvan ik zeker weet dat ze een voor het oor aangenaam gesprek kunnen voeren, inclusief intonatie en timbre, beginnen spontaan compleet toonloos te praten als er een stuk tekst samen wordt opgezegd of voorgelezen. De ouders hadden hun best gedaan om mooie teksten te verzamelen om dit aloude ritueel op te luisteren, en ik ga er van uit dat de aanwezigen uit vrije wil naar onze dorpskern waren afgezakt, en toch klonk het telkens alsof er onder dwang een heel saai stuk encyclopedie diende gedeclameerd te worden. Een beetje een domper op de toch feestelijke ceremonie.

Ik was dus benieuwd geworden of er regels of afspraken bestaan over de manier waarop kerkbezoekers een tekst dienen uit te spreken. Helaas: niks over gevonden eigenlijk. Zou dit gewoon ontstaan zijn uit onze oude Vlaams-Katholieke roots, waar opvallen of uit de band springen niet echt aangemoedigd werd?

M’n speurtocht heeft wel een paar andere regels opgeleverd, die ik als afvallige af-vallende best verrassend vind en wou delen (qua tweede start voor savooistomp kan dit tellen dacht ik zo 😉 ):

• gezegende hosties moeten bewaard worden in het tabernakel (wist ik al), dat brandveilig en inbraakvrij moet zijn
• hosties zijn niet ‘reglementair’ als ze glutenvrij zijn (de technische term is ‘ongeldige materie‘). Gelovigen met glutenallergie (coeliakie) kunnen dus eigenlijk nooit ter communie gaan. Sterker nog: coeliakie is een wijdingsbeletsel, mensen met die allergie mogen geen priester worden.
• …net zoals mensen met epilepsie. Ik kan dus niet alleen geen rijbewijs halen, ik mag ook geen priester worden!
• En volgens nog steeds geldende richtlijnen moet de stola (band stof die de priester rond de nek draagt) eigenlijk ónder de kazuifel gedragen worden. In de praktijk zag ik het meestal andersom.

Zo, als dat niet interessant was…