Moeilijker dan de vraag:
Wat eten we vandaag?
Vind ik: wat kan ik
en wat wil ik
en wat doe ik eigenlijk graag?
Moeilijker dan de vraag:
Wat eten we vandaag?
Vind ik: wat kan ik
en wat wil ik
en wat doe ik eigenlijk graag?
Voornemens en Savooi gaan samen als ajuin en Savooi: veel geblaas, maar weinig concreets… Hoewel ik van plan was om ‘snel’ de vijf resterende Dingen te presenteren, zijn we meer dan een maand verder merkte ik net. Het was een drukke maand zullen we zeggen 😀
Voor de lol, en omdat ik niet aan 10 geraak, zal ik 1 Ding vertellen dat niet waar is. Muha, de spanning is ondraaglijk! Gok gerust welk er volgens u niet klopt. Zus: zwijgen, gun de rest van de mensheid ook een kans 😉
6. Mijn tempel van een lichaam wordt versierd door 1 kroeshaar. Er is uiteraard nét voldoende andere beharing voorzien, maar ik heb één echte kroeshaar. Op mijn borstkas. Zijn gezellen hangen er vrij stijl bij, maar hij is echt helemaal opgekruld. Solo-afro zeg maar. Voor alle dames die nu de victorie al ruiken en denken ‘Jama jama, dat heb ik toen toch niet gezien hoor!’: dat kan. Het ding groeit tot ie 5 keer rondgedraaid is, en dan valt het uit. Om enkele weken later terug op te duiken.
7. Ik ben bang van Brussel… Zodra ik uit de trein stap, voel ik me er ongemakkelijk. Moest mijn droomjob zich in de hoofdstad gaan afspelen, zelfs al is ze vetbetaald: ik laat ze schieten. Het feit dat ik ooit eens voor een stageplaats op gesprek mocht bij het te vroeg opgedoekte doch schitterende blad Teek, en toen verloren ben gelopen in Anderlecht, bij valavond, zal er vast voor iets tussenzitten. Want ik ben geen held.
8. Er zat vroeger een artiest slash mediafiguur in mij. Een doorgedreven kuur van hardnekkig zuipen en jarenlang VTM kijken hebben die gelukkig de nek omgewrongen. Als jonge snaak hielp ik mijn klas al naar de overwinning in de jeugdeditie van Cijfers & Letters. Toen ik iets ouder was, is een stukje poëzie van mij gepubliceerd nadat ik in één of andere wedstrijd goed gescoord had. En nog een beetje later heb ik een prijs gekregen van de stad Lier, voor mijn verdiensten op het toneelpodium. Helaas ben ik die prijs vergeten af te gaan halen.
9. De kleine teen aan mijn linkervoet heeft geen nagel. Geen kleintje, geen verharding zelfs… Het topje is wel vrijwel gevoelloos (ooit getest met een punaise 😀 ). Het valt gelukkig nauwelijks op, omdat mijn kleine tenen langs weerskanten wat naar buiten gedraaid zijn. En dom genoeg schaam ik me er voor. Een milde imperfectie, die me mateloos stoort. Ik geneer me niet om des zomers met sandalen rond te lopen (yep: lefgozer, dat wel), maar ik zorg er altijd voor dat ik een model koop waarin m’n kleine tenen niet te zien zijn.
10. Vroeger had ik een heleboel pennevrienden en -vriendinnen. Ik weet niet wat ik het leukst vond: brieven schrijven, of krijgen. Volgens mij heb ik al die brieven stuk voor stuk ook bewaard. Misschien dat ik daarom Twitter zo leuk vind, het zou nog leuker zijn moest dat ook met handgeschreven kattebelletjes werken.
Zo. Dat was wel leuk eigenlijk. En nu ga ik me eens afvragen of dit geen mooie laatste blogpost zou zijn.
Het ergste aan stokjes, awards en syfilis is dat een mens zelf moet ontdekken dat hij of zij ze gekregen heeft. Ontdek je dat niet, dan let je dus niet goed op, en foei daarvoor! En ik kan zo moeilijk weigeren van er iets mee aan te vangen. Het leukste gedeelte is dan weer het doorgeven, wat een soort wraak en dus voldoening inhoudt. 😀 Ik kreeg het 10-Dingen-Stokje van Katrien, en ik vind het ook wel een goeie aanleiding om het bloggen terug op te nemen. Anderzijds was een stokje van haar eigenlijk ook de aanleiding om te beginnen bloggen, dus als ik er nu mee zou stoppen, zou de cirkel mooi rond zijn. 🙂
Met deze eerste vijf Dingen en goed 700 woorden zult u het voorlopig moeten stellen, dat geeft u én mij een reden om hier snel nog eens terug te komen. 😛
Mocht er in het verleden alsnog een teletijdmachine worden uitgevonden, dan hoop ik dat mijn 18-jarige Ik niet op bezoek komt. Hij zou met rode verf BURGERTRUT op mijn gevel spuiten denk ik. Met al dat verhuizen komt een mens vreemde lijstjes tegen. Deze Dingen wilde ik als jonge snaak verwezenlijkt zien voor ik het Vuur der Jonkheid kwijt zou raken…
Misschien moet ik toch maar een moto overwegen…
Twee maal per week trek ik naar de plaatselijke supermarkt, om mijn kasten en mijn maag min of meer gevuld te houden (plaats dat ik heb!) En hoewel ik me er bewust van ben dat dit een gemak is zonder gelijke, kijk ik er ook twee maal per week licht tegen op. Behalve tegen het afronden van mijn bezoek…
Twee maal per week ervaar ik de verbazing eigen aan een kind dat een goochelaar aan het werk ziet en, in plaats van de verrassende wendingen toe te schrijven aan vakmanschap en oefening, volhardt in de overtuiging dat hier loepzuivere magie aan het werk is.
Ik ben een chaoot, dus in plaats van mijn winkeltas vol te laden in de volgorde waarmee ik de gewenste winkelwaar tegenkom, ga ik alles zoeken in de volgorde zoals het op mijn briefje staat. Met als voordeel dat ik bijna elke keer iets ontdek dat ik voordien niet zou weten te vinden. Een nadeel van het chaoot-zijn is dat mijn tas binnen de kortste keren overvol zit.
En elke keer, zonder uitzondering, slagen de dames aan de kassa er in om mijn tas zo in te laden, dat er makkelijk nog voor 2 weken proviand had bijgekund! Ik ga aan de band staan met een tas die net niet lijkt te gaan scheuren, en ik verlaat het pand met een bodempje. Waarlijk wonderbaarlijk!
Tot op heden ben ik er nog niet achter of die dames een cursus daartoe volgen, of dat ze van tevoren worden geselecteerd op aanwezigheid van bepaalde genen die ik duidelijk ontbeer of zoiets. Maar laat dat van ondergeschikt belang zijn: laat ons die geweldige eigenschap inzetten waar mogelijk!! Zet een team van deze super-vrouwen op de schikking van de bedden in de asielcentra, en het nijpende beddentekort is opgelost! Laat ze onze steden, parkeerruimtes en bedrijvenzones onder handen nemen, en Vlaanderen zal nog nooit zo ruim zijn geweest. En als ze daarmee klaar zijn, wil ik er graag één uitnodigen bij mij thuis. Voor een kopje koffie of een borrel, en stiekem ook om mijn kasten en lades te betoveren.
Na 2 weken vakantie heb ik geen greintje goesting om morgen te gaan werken. :-S Gelukkig heb ik tijdens het Nieuws wat inspiratie kunnen opdoen voor jobs die nog veel erger zijn dan de mijne…
Voorbeeld: met de fiets tot aan mijn strooiwagen moeten geraken lijkt me geen pretje. Al lijkt het me nog erger om dan op de autoweg achter mij te hangen, de strooiwagenchauffeur zonder rijbewijs.
Of ook erg: binnenkort moeten vertrekken naar de Zuidpool, waar een bende wetenschappers onderzoek zal verrichten naar het ijs. Ik zie me rond 4 uur al in m’n dagboek schrijven: 16u02 Alles nog steeds wit.
Of als oud-bisschop aan m’n eerste week als gepensioneerde beginnen. Of was het als gepensioneerde aan m’n eerste week als bisschop beginnen, ik vergis me mogelijk weer. Puur uit tegengoesting hoor.
Waarmee ik niet wil gezegd hebben dat ik helse arbeid moet verrichten om brood op de plank te krijgen hoor 😀 Zuivere zondagavond-dramatiek.
Lijstjes zijn zooo 2007, maar ik ben en blijf een fan! Nu het vuurwerk wel erg dichtbij komt, maak ik gauw nog een lijstje van dingen waarvan ik een lijstje wil maken, liefst nog voor de champagne-kurken het luchtruim kiezen.
Bon! Dingen waarvan ik een lijstje wil maken dus:
So much to do and so little time!
Probeer maar eens nuttige dingen te verwezenlijken achter een PC, als je in je feeds 2 timewasters van heb ik jou daar tegenkomt. Spelletjes van de oude school, zo 3D als een vinyl-LP en al even legendarisch. Doom is heropgebouwd van de originele code en is helemaal online te spelen, inclusief cheats. En ook Heretic is online te spelen blijkbaar.
Ik was al helemaal vergeten hoe irritant laag-bij-de-grond je in zulke spellen zat! Je probeert per slot van rekening de wereld te redden van allerlei ongedierte en gespuis, en je moet je zien te redden als kabouter uit de hel. Anyway: IDKFA FTW!
Beu! Bweirk! Awoert! Die dingen borrelen meermaals per dag in mijn savooikop tegenwoordig. En aan de blogosfeer te merken (ik dacht écht dat ik dat woord nooit zou gebruiken) ben ik niet de enige die vanalles beu is, of zonder muze zit, of… En het belachelijke is: ik weet niet eens _wat_ ik nu net beu ben!
Van een paar dingen weet ik wel zeker dat ik ze beu ben:
Dames en heren, volgende Dingen wil ik graag nomineren voor een naamsverandering. Waarom? Omdat de vlag de lading niet dekt, omdat de fictie de werkelijkheid heeft ingehaald of omdat ik dat wil. Bon?
Dit alles borrelde in mijn brein terwijl ik als een gek tegen de wind in aan het trappen was. 1 oktober, en de najaarswinden zijn er, mooi op schema. Qua snelheid fietste ik een derde tot soms de helft trager dan gisteren, als ik iets zei hoorde ik het zelf niet (godzijdank), en toen ik opzij keek naar een toeterende auto, voelde ik menig snotdruppel uit mijn gaffel gezogen worden en richting fietser achter mij gekatapulteerd worden. Fietser: mijn excuses bij deze. Het voordeel is vooral: als de wind zo blijft, ben ik straks eerder thuis dan mijn snot 😀