Aanpassen

De meeste blogideetjes kom ik tegen op de fiets. En nu ik voor mijn nieuwe job telkens iéts langer onderweg ben dan vroeger, ben ik blijkbaar steevast alles vergeten tegen het moment dat ik aankom. Maar ik blijf oefenen hoor. 🙂

Tatomium

Hoor ik vanochtend op het nieuws dat het Atomium steeds meer op een ex van mij begint te lijken:

  • de glans is er stilaan af
  • iedereen kent wel iemand die er ooit op is geweest
  • de meeste mensen vonden daar blijkbaar ook meer aan dan ik zelf
  • en na het opkalefateren hangt 1 van de bollen scheef 😀

Het is niet voor niets Flauwe Donderdag hier ten kantore!

Aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid

Afgelopen nacht zijn er weer minstens 2 jonge mensen omgekomen in een verkeersongeluk. Dat is tragisch. Elke week weer.

Ook deze keer vermeldde een nieuwsanker op radio en/of TV dat de bestuurder waarschijnlijk te snel reed. Waarop een beeld te zien is (op TV of op een nieuwswebsite naar keuze) van een vijfdeurs-wagen die bijna in een luciferdoosje past. Ik begrijp helemaal dat redacties proberen hun berichten te vrijwaren van speculaties en veronderstellingen, maar mijns inziens mogen ze in deze gevallen best vertellen dat de bestuurder veel te snel reed. Er zijn steevast een paar aanwijzingen:

  • minstens 1 inzittende wordt niet in een brancard maar in een plastic zak met ritssluiting afgevoerd
  • de uiteinden van de kofferbak en de motorkap bevinden zich op 1 derde van de afstand die de ontwerpers van de wagen voor ogen hadden
  • op de plaats van de motor of een passagierszetel staat een boom/lantaarnpaal/brugpijler (onderlijnen wat er niet hoort)
  • het dak ligt naast de wagen, wat al dan niet veroorzaakt is door de hulpdiensten

Als 3 van deze 4 factoren aanwezig zijn: zeg gewoon dat de chauffeur aan een rotvaart ergens op gevlogen is?

Ik ga eens opzoeken waarom de bestuurders van zulke wagens niet berecht worden voor doodslag. Bijgevolg mag iedereen die zich eerst volgiet met alcohol en vervolgens samen met passagiers de baan opgaat, van mij aangeklaagd worden voor mislukte moordpoging. Al heb ik makkelijk praten, zoals gewoonlijk: als fietser-zonder-rijbewijs hoef ik nooit Bob te zijn. Dus via deze weg ook: dankjewel aan iedereen die ooit al zijn of haar alcoholconsumptie binnen de perken heeft gehouden om mij en anderen veilig huiswaarts te voeren. En hoewel zinloos: mijn medeleven aan de nabestaanden van de slachtoffers van zulke accidenten.

Startsein

2009 kan wat mij betreft officieel in gang schieten: vandaag hadden we ons jaarlijkse familiefeest, traditiegetrouw een ijkpunt voor het jaar dat zich ontvouwt voor onze ogen. Het transport zat alvast wat complex in elkaar: ik ben meegereden met mijn mama en m’n zus, met de auto jawel. 5 dagen per week door die klotesneeuw ploeteren volstaat wat mij betreft (noem mij gerust plat). Vanavond ben ik dan met mama en een nonkel vertrokken. De nonkel wou halverwege uitstappen (tijdens het rijden!), maar we haalden heelhuids de Antwerpse binnenstad. Dan zijn we zonder nonkel verder gereden naar een kozijn, waar m’n zus terug is ingestapt. En tenslotte zijn we met mams, zus én kater thuis aanbeland.

En m’n kater heeft weer een dolle tijd beleefd! Terwijl ik me nog maar eens verwonderde over de moeilijker tijden waarin de generatie voor mij is moeten opgroeien, heeft m’n kater zich kolderiek druk gemaakt in de leegstaande opvangbedden bij het leger, terwijl menig thuisloze vreest met een vinger of wat minder wakker te worden de volgende ochtend. De ziedende en doelloze acties van het AEL en aanhangsels passeerden de revue, net als de debielen die de smog-maatregelen in vraag stellen (bij dit weer ooit al eens naast iemand gefietst met aanleg voor astma? wel?) en slimming en swaffelen. Kortom: een fantastisch geslaagd familiefeest weeral!

Ondertussen stel ik vast dat ik 2 totaal verkeerde CD’s gekocht heb als cadeautje, dat m’n kater z’n enige goede voornemen voor dit jaar al naar de verdoemmenis heeft geholpen (zijnde: geen nachtelijke smsjes meer sturen waar ik me morgen voor moet verontschuldigen), en dat deze blogpost u niks wezenlijks bijbrengt. Ach, het zal minstens toch een dagboekfragment zijn dat ik binnen een jaar of 25 kan teruglezen.

Zondagavondverlatingsangst

Na 2 weken vakantie heb ik geen greintje goesting om morgen te gaan werken. :-S Gelukkig heb ik tijdens het Nieuws wat inspiratie kunnen opdoen voor jobs die nog veel erger zijn dan de mijne…

Voorbeeld: met de fiets tot aan mijn strooiwagen moeten geraken lijkt me geen pretje. Al lijkt het me nog erger om dan op de autoweg achter mij te hangen, de strooiwagenchauffeur zonder rijbewijs.

Of ook erg: binnenkort moeten vertrekken naar de Zuidpool, waar een bende wetenschappers onderzoek zal verrichten naar het ijs. Ik zie me rond 4 uur al in m’n dagboek schrijven: 16u02 Alles nog steeds wit.

Of als oud-bisschop aan m’n eerste week als gepensioneerde beginnen. Of was het als gepensioneerde aan m’n eerste week als bisschop beginnen, ik vergis me mogelijk weer. Puur uit tegengoesting hoor.

Waarmee ik niet wil gezegd hebben dat ik helse arbeid moet verrichten om brood op de plank te krijgen hoor 😀 Zuivere zondagavond-dramatiek.

Warm en koud

Bij temperaturen die schommelen rond het vriespunt naar de markt in Lier fietsen: best koud.

Terug thuis onder het Music for Life-dekentje kruipen dat net geleverd was tegen de voordeur was gesmeten (dank u, T.N.T.) en zitten wachten op de billen die beginnen tintelen: lekker warm.

Op het TV-journaal zien dat er weer meer dan honderd Palestijnen zijn vermoord: ijs- en ijskoud.

Hoezo, Israël is geen schurkenstaat??

Samen uit

Wat een dag! Music for Life haalde in de eerste 12 uur al tienduizenden euro’s op, mevrouw Lhermitte kreeg onterecht levenslang, de regering deed alsof ze viel, en ik kwam na een half decennium nog eens in het plaatselijke jeugdhuis!

Wat bedoeld was als een avondje kletsen in de kroeg met een goeie vriend, eindigde in een trip down memorylane in een fijn en steeds groeiend gezelschap, nadat ik mijn andere vriend de kater tegenkwam aan de toog. Herinneringen werden opgehaald, beloftes werden gemaakt, plannen gesmeed, en ik noch m’n kater hebben iemand proberen binnen te doen. En achteraf door de regen per fiets naar huis. Wat een heerlijk begin van 16 dagen broodnodige vakantie. En morgen wordt nog beter, want ik was vanavond sterker dan m’n kater.

Mesthoorn

Gisteren stond ik tijdens 1 van mijn favoriete ogenblikken van een werkdag naar een akker te kijken, die in deze periode van het jaar grotendeels bezaaid is met onkruid. In het midden van de akker lag een grote hoop mest te dampen. Die berg had het potentieel in zich om heel de akker vruchtbaarder te maken, maar lag er een beetje onverschillig bij.

Deed me denken aan België. Verder niks te melden.

Pompbak

Mocht ik op het tv-journaal zien dat mijn dochter de advocate is die met een glimlach staat te verkondigen dat haar cliënt de moordenaar onterecht wordt vastgehouden na een procedurefout, ik zou wensen dat ik mijn zaad elders gedeponeerd had.

Gumor

Ondanks hevig gekoesterde momenten met zonneschijn, wegen de korte dagen zoals elk jaar toch een weinig op mijn humeur. Kort samengevat: op zomerdagen dartel ik rond zonder enige moeite. Ik prijs eender wie voor 2 lichtpuntjes in de schemering:

  1. Binnen exact een weekje beginnen de dagen terug te lengen, en dan is het nog een kwestie van enkele regenachtige maanden vooraleer de zomer weer kan beginnen.
  2. Heel af en toe laat de TV mij al dan niet bedoeld onwaarschijnlijk hard lachen, en daar kikker ik dan van op.

Gisteren heb ik bijvoorbeeld erg luid gelachen toen ik aflevering 11 van “Neveneffecten” bekeek op video, “De landing” om concreet te zijn.  Mucho respecto, alweer. Iets meer dan een half uur lang over en weer geslingerd worden tussen stille bewondering over de mooie beelden (die we in Vlaanderen wel gewend zijn van zondagavond-fictie, maar niet van humoristische programma’s) en lachkriebels, het ontspant een mens.  Die lachkriebels bestrijken het hele scala van gniffelen (“Wij waren hoogstens mis in den oorlog”) tot schateren (“Allez wie gaat er nu voor de komische noot zorgen als er ongemakkelijke stiltes vallen?” … Stilte… Waarop een perfect zelfstandige doch blinde mede-soldaat tegen de vlaggenmast knalt).

Ik word stilaan beter in dingen programmeren, behalve de video dan. Daardoor was de 2e ronde van de Comedy Casino Cup ook op de videoband verzeild geraakt. Het kan aan mij liggen, of aan de jury, maar ik vind dat er dit jaar best sterke kandidaten zijn overgebleven na de voorrondes. Namen en grappen zijn 2 dingen die ik niet kan onthouden, dus ik kan helaas niet navertellen wie ik waarom het grappigst vond. Ik weet alleen nog vaag dat ik gelachen heb met de lekkerste tieten van de hele wereld, met giraffen in den oorlog, en met Japanners die hun verticale geschrift moeten lezen door hun horizontale spleetoogjes. Noem mij geen kenner, maar ik meende dat er wel wat talent stond te ontluiken op dat podium. Maf moment wel: de kandidaat die op voorspraak van het publiek doormag naar de volgende ronde, reageerde op het einde ietwat verbaasd “Ik snap niet dat de mensen mij schattig vinden. Ik ben niet schattig, het ga echt ni zo goe met mij”. OF geestige reactie, OF licht triest (en herkenbaar, ik herinner me dat ik me ook ooit zo gevoeld heb). Benieuwd wat de volgende weken gaan brengen, de deelnemers worden vanaf nu gecoacht door professionale stand-uppers. Hopelijk beslist Canvas om hen te gaan ondertitelen, want ik was niet steeds mee met wat Nigel Williams, Alex Agnew en Hunter Lamoot uit hun botten sloegen.

Vanmiddag heb ik tenslotte nog eens smakelijk gelachen met het Nieuws. De omstreden anti-GSM-straling-chip van *WEGGEBLIEPT* blijkt te werken! Op een “artsencongres in Antwerpen” had men daar empirisch bewijs voor verzameld. Men liet een vrouw plat op een tafel liggen, op haar rug, en ze diende met 1 knie tegen de hand van een onderlegd medicus te dienen. De oefening werd herhaald terwijl de vrouw aan het bellen was, en de weerstand knie versus hand bleek heel wat kleiner! Tot slot dezelfde oefening, maar nu belde de vrouw met een GSM mét straling-chip en tadaaa: de weerstand was groter. Wat als bewijs moest dienen dat de chip werkt. Of het eerste telefoongesprek was gewoon boeiender dan het tweede, wat niet nagetrokken werd door het anker van dienst.