Gevoelige lepels

Het leven van een mens valt in te delen in periodes. En da’s handig: zo weet je bijvoorbeeld wanneer de publieke opinie het schattig dan wel pervers vindt wanneer je als man naar willekeurige borsten graait.  Minder handig is het als je zelf een beetje achterop loopt qua periode, ten opzichte van je dierbaren. Ok, nu zijn die borsten een beetje een slecht voorbeeld… 😀 Zelf behaalde ik mijn diploma bijvoorbeeld iets later dan mijn vrienden, kreeg ik iets later mijn rijbewijs (lees: nooit), en bleef ik wat achterop wat koppel- en gezinsvorming betreft. Bijvoorbeeld.

Maar dat heeft zo zijn voordelen, maak ik mezelf weleens wijs. Je kan dan vanop een afstandje een beetje toeschouwer spelen. En grote ogen trekken. Zo bekeek ik een paar dagen geleden een geschenkensuggestielijst ter gelegenheid van een zoveelste nieuwe baby in de vriendenkring. Waar ik overigens met plezier iets van gekocht heb, daar gaat het nu even niet over, voor de duidelijkheid… 😀

Ik ontdekte er een set ‘warmtegevoelige lepels’. Nadat ik besefte dat ik eerst iets anders had gelezen dan er stond, werd mijn verbazing er niet minder om. Er bestaan dus lepels die van kleur veranderen als de melk, pap of whatever ze in staan, te warm is voor de baby… Geniaal! Ouders hoeven nooit meer zelf te proeven van die vorte papjes! Maar vooral: dat kan beter!!

Wat te denken van een luier die een SMS stuurt zodra hij nat wordt? Of je Facebook-status updatet, of beter nog: een evenement opstelt. En daar desgewenst familie en vrienden bij uitnodigt! Waarom bestaat er geen kam waarvan de tandjes zich terugtrekken zodra het haar van kindlief te vettig is? Het zou heel wat zielige kapsels voorkomen! Stopcontacten die de elektriciteit in de ganse wijk uitschakelen zodra er een kruipende peuter in hun buurt komt! Badjes die zichzelf oplossen zodra ze vaststellen dat de baby een rimpelhuidje krijgt!! Was ik maar een ondernemer…

Geplend

Een bevriend koppel dat, als alles volgens planning verloopt, nog minstens 2 maanden zwanger zal zijn, heeft recent een verkennend bezoek gebracht aan een onthaalmoeder. Mijn verbaasde wenkbrauwen werden op even verbaasde wenkbrauwen onthaald: dat hoort zo, dat weet iedereen. Blijkbaar.

En dan heb ik het niet eens over het feit dat je als ouder niet te weten schijnt te kunnen komen waar er zich in je buurt dergelijke onthaalpunten bevinden (die worden je toegewezen). Maar die mate van planning is haast nauwelijks te bevatten voor een laatkomer als mezelf.

Al is er wel iets voor te zeggen. Meer zelfs: laat ons dat uitbreiden! Morgen ga ik aanbellen bij een boer hier in de buurt, om te zien welke koe de melk zal leveren voor mijn verjaardagsmilkshake in 2013. Met wat geluk kan hij me ook wijzen op welk stuk akker het graan zal gaan staan dat het brood voor mijn lunch op 29 februari 2012 zal bevatten. En volgende week plan ik een bezoek aan de lagere school hier, om de treinbestuurder-in-wording alvast wat uit te kafferen die me binnen een jaar of tien ergens te laat zal doen arriveren. Planning moet er zijn!

Voor het nageslacht

Omdat ik geen kinderen heb, en er niet meteen zie komen, kan ik ook niet op hen rekenen om de wereld te redden. Ik moet het dus zelf doen. Steeds vaker toets ik mijn consumptiegedrag af aan de vraag: is dit wel een beetje duurzaam? En steeds vaker handel ik daar ook naar. Nu ik al een tijdje voltijds werk, lukt me dat beter dan voordien, want je kan ‘duurzaamheid’ niet spellen zonder ‘duur’…

Voor het heil van de mensheid, en omdat ik geen rijbewijs heb en nooit zal hebben, verplaats ik me bijna altijd met de fiets. En zelfs een heel goeie fiets is een beetje als een huwelijk: uiteindelijk komt er sleet op. Onlangs moest ik me dan ook een nieuwe aanschaffen.

Fietsen draagt bij tot een duurzame mobiliteit, daar was ik al achter. Maar nu vroeg ik me eigenlijk af of die dingen ook duurzaam vervaardigd worden. En het antwoord blijkt: nope, nauwelijks… De grondstoffen voor het merendeel van onze rijwielen komen van ver, uit China bijvoorbeeld, waar ze op niet echt ecologisch verantwoorde manier worden gedolven. Ik negeer dan nog even de arbeidsomstandigheden van de plaatselijke werkmens en de afstand die het metaal moet afleggen tot bij mijn plaatselijke fietsenboer.

Bestaan er dan geen duurzame fietsen? Toch wel, ik vond er een paar! Je kan racefietsen en mountainbikes met een frame van bamboe bestellen. Afgezien van de prijs zijn dit niet echt fietsen voor mij: ik zocht een comfortabele stadsfiets. Onder meer omdat ik mijn eventueel toekomstige nageslacht heb beloofd dat ik nooit nog op zulk smal zadel zou plaatsnemen (au… de herinnering!).

En in Friesland wordt een fiets gemaakt uit allerlei materialen die ter plekke gewonnen kunnen worden: de Rebicycle. Très cool, maar ze worden alleen geleverd in de onmiddellijke omgeving. Niet eens zo onlogisch, vanuit ecologisch perspectief.

Dus heb ik me beperkt tot diezelfde basisregel uit de duurzame economie: buy local! De fietshandelaar hier was me daar dankbaar voor, hopen dat Moeder Aarde er ook zo over denkt.

Hars

Die mannen die enkel bij mooi, zomers weer per fiets de afstand tussen heem en werkplek overbruggen: ik snap ze wel. In de winter is het koud, en soms nat. Ik werk dan ook liever van thuis uit.

Waarom ze dan op een racefiets zitten, snap ik ook. Vaak trainen ze immers voor de ritten die ze in het weekend met hun kameraden afleggen. Want ze willen op die paar zomermaanden toch minstens een paar duizend kilometer per jaar afleggen. Dat doe ik ook, maar meer gespreid. Dus dat snap ik. En ze treden dan even in het zadelspoor van hun epo-helden. Snap ik best.

En dat ze dat dan bij voorkeur in een strak wielrennerspakje doen: logisch, waarom zou ik dat niet snappen? Het is luchtiger, en je weegt minder zonder zware kleren. Die ze dan in een rugzakje meezeulen. Maar kom: ik snap ’t hoor. Hun helden met hun kleine motortjes in hun fietskader doen dat ook.

Elk mens, ik ook, snapt dat ze geen onderbroek dragen op de fiets. Die broekjes zijn comfortabel voorzien van een sponsje, en anders zou dat schuren op plaatsen waar geen mens geschuur wil ervaren. Tuurlijk, dat spreekt.

Maar waarom ze soms per sé voor een doorschijnende witte broek kiezen: dat snap ik niet!!! Zelfs door een zonnebril doet die ongeharste spaarpotgleuf verdomd pijn aan de ogen!