Twee maal per week trek ik naar de plaatselijke supermarkt, om mijn kasten en mijn maag min of meer gevuld te houden (plaats dat ik heb!) En hoewel ik me er bewust van ben dat dit een gemak is zonder gelijke, kijk ik er ook twee maal per week licht tegen op. Behalve tegen het afronden van mijn bezoek…
Twee maal per week ervaar ik de verbazing eigen aan een kind dat een goochelaar aan het werk ziet en, in plaats van de verrassende wendingen toe te schrijven aan vakmanschap en oefening, volhardt in de overtuiging dat hier loepzuivere magie aan het werk is.
Ik ben een chaoot, dus in plaats van mijn winkeltas vol te laden in de volgorde waarmee ik de gewenste winkelwaar tegenkom, ga ik alles zoeken in de volgorde zoals het op mijn briefje staat. Met als voordeel dat ik bijna elke keer iets ontdek dat ik voordien niet zou weten te vinden. Een nadeel van het chaoot-zijn is dat mijn tas binnen de kortste keren overvol zit.
En elke keer, zonder uitzondering, slagen de dames aan de kassa er in om mijn tas zo in te laden, dat er makkelijk nog voor 2 weken proviand had bijgekund! Ik ga aan de band staan met een tas die net niet lijkt te gaan scheuren, en ik verlaat het pand met een bodempje. Waarlijk wonderbaarlijk!
Tot op heden ben ik er nog niet achter of die dames een cursus daartoe volgen, of dat ze van tevoren worden geselecteerd op aanwezigheid van bepaalde genen die ik duidelijk ontbeer of zoiets. Maar laat dat van ondergeschikt belang zijn: laat ons die geweldige eigenschap inzetten waar mogelijk!! Zet een team van deze super-vrouwen op de schikking van de bedden in de asielcentra, en het nijpende beddentekort is opgelost! Laat ze onze steden, parkeerruimtes en bedrijvenzones onder handen nemen, en Vlaanderen zal nog nooit zo ruim zijn geweest. En als ze daarmee klaar zijn, wil ik er graag één uitnodigen bij mij thuis. Voor een kopje koffie of een borrel, en stiekem ook om mijn kasten en lades te betoveren.
