Ze bestaan echt, ik zweer het u: automobielbestuurders die weten dat het niet tof is om vlak achter of naast een fietser te klaxoneren alsof hun leven er van af hangt. Want ze weten dat niet hun leven maar dat van de fietser er van af hangt! Ten eerste omdat de fietser in kwestie zich al gauw een hartverzakking of toch minstens een derde bijbal schrikt, en ten derde omdat alle andere weggebruikers zich dan een seconde lang afvragen of zij zich aangesproken horen te voelen. Hun aandacht is heel even afgeleid van het verkeer, en dus ook van de fietser. Ze bestaan, heus waar. Ik ben er zelfs fan van! Maar hun voorbeeld wordt te weinig gevolgd.
Als u zich aangesproken voelt: ik waardeer het uiteraard wél dat u me probeert te groeten! Maar overweeg voortaan een paar korte tuutjes in plaats van een dolenthousiast pooooooeeewwwaaaaap. Of ik kom ooit achter uw tandarts staan als hij uw kies aan het ontzenuwen is, om als een dolleman aan mijn fietsbel te beginnen hengsten op het moment suprême.
Benieuwd wie u deze “angstparels” bezorgde.
Als ex-ervarenfietser weet ik dat ge niet moet claxonneren dichtbij uw vriend de fietser. 😀
En aangezien ik u al een paar keer ben tegengekomen in de hoedanigheid van automobilist toen u fietste, kan u dat weten, nietwaar? 😛
Oef!! Ik ben vrijgesteld van dat tandartsbelgerinkel…
Klopt, uw manier van groeten is erg aangenaam! Mijn inspiratie zelfs voor deze post 😀 En geen idee wiens tandarts ik moet Googlen, da’s een andere frustratie (maar ik was m’n eigen gezaag beu): als fietser zie je of enkel de achterkant van de toet-auto, en die herken ik zelden, of de chauffeur achter schuin glas waar de zon op staat. Gisteren was het in elk geval de heer L. uit R. (jawel, van L. en L.), en vandaag was het een geval van onherkende achterkant.