Op enkele dierbaren na word ik meestal een seconde lang lastig van mensen die onverwacht aan de deur staan. Het gaat dan niet zo zeer om de persoon in kwestie, maar om de domme gewaarwording dat ik betrapt word tijdens het nutteloze-dingen-doen, en daar ook mee moet ophouden.

Eén van die steeds welkome gasten is mijn kater. Al zie ik hem steevast van kilometers ver aankomen, vandaag verraste ie me op de fiets, op weg van het werk naar huis. Ik twijfelde heel even, want ik had geen druppel alcohol in mijn maag. Soit, hij was er, en ik stuurde hem naar goede gewoonte niet weg.

Bleek dat hij met een absurde vraag worstelde: wat als alle gezegden, spreuken en wijsheden toch niet zouden blijken te kloppen? Of zouden ophouden met kloppen? De porseleinwinkel heeft dan helemaal geen moeder. En die ene zwaluw zou dan wél de lente maken. Stel je voor dat die ineens halverwege de straat van Gibraltar zou denken: “Tiens, in Marrakech is het toch leuker toeven dan in de Vlaanders… Foert, ik draai terug!”. Misschien klopt er ook niks van de stelling ‘Nicht en kozijn, dat vrijt zo fijn’. Misschien is dat wel de slechtst denkbare seksuele ervaring ever?! En kan die uil wel degelijk lezen, maar vertikt hij om lelijke lettertypes te lezen. Dan helpen die kaars en die bril inderdaad niet, zo is het gemakkelijk. Worden er nooit nog krollen van een trap gekrabt, blijft die aap altijd in de mouw (lijkt me nog pak-ken lastiger dan RSI), zou het gekregen paard dolblij zijn als je eens in zijn bek zou kijken en had Abraham nooit geweten wat mosterd is. En dan zou je fietsen wel degelijk kunnen verleren.

Krijg dat maar eens te horen op 4,5 km van thuis, terwijl je naast een onbeschrijflijk gore gracht trapt.