Mijn stalen ros heeft me weer eens fier de borst doen zwellen vandaag! Of beter: het stalen ros van mijn moeder, mijn eigen trouwe fietsgezel kreeg een nieuwe ketting, trapas enzovoort. Ik zat een stuk lager tegen de grond dan op mijn eigen vélo, en ik vermoed dat ik vooral daardoor niet ben gevallen in de sneeuw. Ik heb even getwijfeld, maar was toch blij dat ik de fiets genomen had, hoe vaak krijg je hier de kans om door zulke landschappen te peddelen? Zo mooi! Jammer wel dat ik vooral m’n blik op het onzichtbare fietspad moest houden om niet in de gracht of de goot te belanden.

Nog jammerder was dat ik m’n Gorillapod niet durfde te gebruiken, het zou prachtige foto’s hebben opgeleverd!! Maar ik was bang dat m’n fototoestelletje zou bevriezen, als het al niet samen met mij tegen moeder Aarde zou smakken omdat ik op het schermpje in plaats van naar de baan zat te loeren.

Moest de Fietsersbond nog nét dat beetje machtiger zijn, of mocht iedereen ietsje meer vegen voor eigen deur: mannekens, ik had hier schone beelden kunnen plakken! Morgen ga ik toch een lift proberen te versieren, de terugweg was me al bijna te gevaarlijk eerlijk gezegd.