Elk jaar word ik 2 keer verwacht in het ziekenhuis, voor een eenvoudige controle van mijn epileptische aandrang. Dit valt onder het domein van de neuroloog, en diegene waar ik klant bij ben, is ook nog eens neuropsychiater. Eéntje die altijd achterloopt op schema dan nog, dus ik verblijf gewoonlijk wel een tijdje in de wachtruimte bij zijn spreekkamer. En daar hoort een mens wel eens wat…

O mama, amai, ziedis! Als kik voor kapper wil gaan, kost da 300 euro!? Da is voor steil achterover te gaan liggen e?
Da valt nog mee, maar ik weet ni of gij da ga kunnen ze.
O of ik kan ook talen gaan doen! Seg dat moet eigenlijk wel plezant zijn he mama, als ge zo alle talen kunt klappen eigenlijk?
(tot heel de wachtruimte) Die is zo zot als een deur, precies of die zou talen kunnen!
Plaatsvervangende schaamte en woede kleurden mijn wezen pioenrood.

Dokteur! Dokteur! Gij mut nog tegen de verpleegsters zeggen da kik naar de markt mag gaan de zaterdag!!
Pardon?
Awel als gij da ni zegt mag kik ni buiten!!
Maar ik ken u niet mevrouw? Mag ik uw papieren eens zien?
…
Ah maar u bent net bij dokter X geweest, misschien moet u het hem eens vragen?
Ja mor u zijt toch ook nen dokteur, u hebt toch ook ne witte frak aan?

Hedde gij mor één papier gekregen??
Ja moe, dat ander is voor de parking.
Zedde gij zeker?
Ja moe…
Wie zijde gij feitelijk? Ik heb oe al es bij ons Mireille gezien denk ik.
Da zou kunnen, welle zijn al bekan 30 jaar getrouwd ook he moe.
Amai m’n voeten, hebbe kik kompasse met ons Mireille!
(iets zachter) Ge zou beter kompasse hemme met mij…

(De mevrouw die naar de markt wil zaterdag, om de 5 minuten…) Amai, den tijd kan toch zenne tijd duren he madam?

En dan een meneer die dénkt dat hij fluistert, maar eigenlijk best luid roept, tot zichzelf, om de 2 minuten ongeveer… Ni afgeven joeng, ni afgeven

En dan, ruim een uur later dan gepland, en vervuld van zowel tristesse als tevredenheid, is het mijn beurt. De dokter vraagt hoe het met mij en vooral met mijn gewicht gaat, oordeelt wéér dat de geplande EEG niet nodig is en palavert een tiental minuten over zijn nakende pensioen. We schudden elkaar de hand, en telkens vraag ik me af of hij het soms niet genant vindt dat hij hiervoor zo lang heeft moeten studeren én mij binnen 2 maanden zo’n gepeperde rekening durft te sturen.