De laatste tijd spendeer ik meer en meer computertijd in Ubuntu. Het werkt niet alleen sneller dan onder XP op mijn niet-meer-piepjonge bakje, ik begin er ook van te houden.

Vanavond wou ik nog eens wat muziek horen tijdens het prutsen. Normaal laat ik Rhythmbox dan de liedjes op mijn windows-partitie ophalen, en het duurt eventjes voor mijn collectie helemaal ingeladen is. Tijdens het wachten klikte ik in de linkerbalk eens op Magnatune, een muziekdienst à la iTunes. Alleen gaat 50% van de opbrengst naar de artiesten, en zijn de nummers ook echt helemaal van jou. On the downside: er zitten voorlopig enkel relatief onbekende artiesten in hun aanbod. Er worden op dit moment bijna 600  albums aangeboden van iets meer dan 260 artiesten.

Ook standaard in Rhythmbox zit de catalogus van Jamendo, die meer dan 7000 albums bevat van meer dan 4100 artiesten. Netjes dus. Jamendo werkt ook een ietsje anders dan Magnatune: de nummers in hun catalogus zijn uitgegeven onder een Creative Commons licentie. In algemeen vlaams: ze zijn gratis. Je kan een heel album beluisteren, integraal, en het dan downloaden (via torrent). En het staat je vrij om een bijdrage te betalen die helemaal naar de artiest gaat.

En zo heb ik Bert Jerred leren kennen, een stem met een gitaar, heel aangename luistermuziek. Er zijn meer dan 20 albums van hem vrij beschikbaar. Ik wou er alvast 1 downloaden, ‘Under the stars’, en daar een fatsoenlijke bijdrage voor betalen. En toen liep alles weer vast… Op de meest onhandige momenten bevriest m’n PC onder Ubuntu, nagenoeg altijd als ik een webpagina open. Ik gokte eerst dat het aan Flash lag, maar dat klopt niet blijkbaar. Erg irritant. Ik was ook al halfweg deze post, maar gelukkig slaat de savooistomp zelf regelmatig op wat er al getypt is. Maar Rhythmbox, of beter Jamendo, rammelt nu wel met mijn voeten. Van die hele meneer Jerred is ineens geen nummer meer terug te vinden in de catalogus 😀 Jammer, ook voor hem. Na nog wat snuisteren heb ik nog wel ‘Betrunken in Klappstuhl’ ontdekt, met nummers als ‘Deine Mudda und dein Vadda sind verwandt’ 😀

Maar wat ik echt wou zeggen: deze manier van muziek ontdekken en aanschaffen vind ik geweldig. Je beluistert eerst een heel album, en niet de eerste 30 seconden van een nummer, en de artiest krijgt een fair deel van je bijdrage. Én je kan met de liedjes doen wat je wil nadien, je hoeft ze niet opnieuw te kopen als je een nieuwe mp3-speler hebt of iets dergelijk belachelijks. Zou de Business het met me eens zijn?