Voor het eerst een broodje eten van een broodjeszaak is altijd leuk. Zijn het verse broodjes? Is hun préparé lekker, of beter nog: is ie echt? Smaakt de tonijnsla een beetje zuur? Daar hou ik zelf van, het zure tintje doet me immers niet vergeten dat er dolfijntjes zijn vermoord voor mijn lekkere hap. Bewust eten is belangrijk hoor! Gebruiken ze sla, of van die gekrulde bruine vodjes? En is de smos-versie zijn geld waard doordat ze een heel gekookt ei gebruiken in plaats van 3 schijfjes ei zonder dooier nota bene?

Een debuutalbum beluisteren is zoiets als een nieuwe broodjeszaak testen. Je kan een broodje tonijn eten, dat zo lekker is dat je onaangenaam verrast het laatste kruimeltje al doorslikt. De nasmaak streelt je tong nog uren lang, en je hoopt bij elke volgend broodje tonijn dat het zelfs maar half zo lekker mag zijn als dat broodje waarvan sprake. Dat broodje tonijn, is het debuut van Hannelore Bedert voor mij op dit moment, ‘Wat als’. Man wat een stem (dat had mijn kater al eens verteld bedenk ik me)! Ontzettend mooie teksten, in een arrangement waar ik kan van kwijlen.

In sommige broodjeszaken weet ik echt niet wat te verwachten. Als ik dan ook eerder goesting dan honger heb, bestel ik zomaar iets. Denk aan iets als een smos-kaas-hesp, een beetje op veilig spelen. Niet te veel verwachten, en desnoods gooi ik er alles uit behalve de kaas. Maar dan… Dan!! Bij hap 2 blijk ik ineens niet een broodje, maar hét broodje in handen te hebben! De kaas is piepjong, zonder randjes maar mét gaatjes. En de hesp is niet zomaar hesp, o lieve help nee: full blown echte been hesp, die nog echt van het zwijn komt en op zolder heeft gehangen. Tomaten, eitjes, sla, de hele rimram is aanwezig. Ow! Effe met de tong voelen! Extra knabbelen… Jawel: verse worteltjes! En augurken! Niet eens de standaard rondjes, maar overlangs doorgesneden, zoetzuur opgelegde augurken. Maïs? Maïs! Het broodje zelf is zo knapperig als verse sneeuw onder mijn 43, die in lengte bijna moet onderdoen voor het broodje, en de mayonaise lijkt wel vers gemaakt! Voorwaar het broodje van het jaar! Dat broodje is dan ‘ROCKY komt altijd terug’ van Buurman. Een dijk van een plaat, bestaande uit 2 CD’s (is het al Kerstmis of zo?), die samen een perfect album vormen. Qua stemgeluid doen ze mij soms denken aan Frank Boeijen, teksten als poëtisch proza vol laagjes, net als de muziek zelf trouwens. Ik word nog steeds een beetje kortaf als iemand mij onderbreekt als ik naar deze plaat luister.

En dan is er nog het broodje dat eenvoudiger lijkt, maar waarvan je achteraf beseft dat het nog niet eerder was belegd geweest op deze manier. De wetenschap dat het nog lang zal duren voor je nog eens zo’n broodje ontdekt is ietwat bitter, maar gelukkig kan je een CD gewoon terug beluisteren. Een nieuw broodje, voila. Geen idee of het bij iedereen aanslaat, en dat doet er niet toe. En echt lakker. ‘Alsof’ van Jacko Bond, waarvan ik het gelijknamige nummer al kende van het afstudeerproject van haar lichting op Herman Teirlinck. Ik had ze al live mogen zien in Trix, en eerst vond ik de demo die ik daar had gekocht beter (sommige nummers komen sterker over met de accentjes uit haar moerstaal). Dat was snel vergeten, deze plaat, of minstens een paar nummers ervan, hoor ik bijna dagelijks. Onverwoestbaar. En wat een wijf! 🙂 Op de best mogelijke manier bedoeld, Riet. 😉