Net thuis afgezet door mijn kater, zeer tof van die pee. Ik had het grote geluk te mogen gaan dineren bij een geweldige gastheer en -vrouw, en ik herinner me niks van de terugtocht per fiets. Het moet dus wel mijn kater zijn geweest! Die is zich nu naast mij ferm druk aan het maken over het Dierenrijk… Vandaag ben ik namelijk met mijn zusje twee routes naar mijn nieuwe werkplek gaan testen, en we kwamen nogal wat beestjes tegen onderweg. En die blijken zich verbazend dom te gedragen volgens m’n kater!

De route barstte echt van de verrassingen. Ik wou 2 fietsroutes tegen elkaar afwegen, de eerste via de fietsknooppunten, de tweede was een gewoon alternatief voor de Grote Baan, die wegens 2 of 3 kruisende opritten der autostrada wat gevaarlijk is. De fietsknooppunten had ik uitgezet op een fietskaart, én vergeleken met een routeplanning op Fietsnet. Zéér indrukwekkend trouwens, erg de moeite: begin- en eindpunt aanklikken, en het Systeem zoekt een weg uit, die je kan afprinten, uitknippen en op de buis of het stuur van je fiets kan plakken.

De knooppuntroute leidde ons binnen de kortste keren langs de meest schilderachtige landschapjes. Wegjes waar je tsjokkende paarden en hun ruiters voorbijpeddelt, en af en toe een wei met Heilan Coos tegenkomt. Kortom: een fietsreis waar je spontaan trager van begint te trappen en begint bij te fluiten. Letterlijk, vraag het aan m’n zus. Twee nadeeltjes maken de route niet geschikt voor mijn woon-werkverkeer: het merendeel van de wegeltjes is niet of slecht verlicht, en er zitten een paar kilometers in over steenslagweg. Bij regen én bij droog weer zorgt dat dus voor rode spikkels en sporen op mijn nieuwe schoenen en stijlvolle broeken die kaderen in mijn nieuwe werkperoon. Jawel, Savooi gaat volop voor Saveaui vanaf maandag: hemdjes, min of meer deftige broeken, en voor het eerst in 2 decennia echt lederen schoeisel in plaats van skeetschoenen. Vans, Airwalks, Etnies, zelfs J&F: ik heb ze allemaal versleten. Tel dat samen met een net kapsel en een voortdurend geschoren smoelwerk, en de mensen die me kennen merken een aanzienlijk verschil. Vandaag heb ik me overigens voor het eerst gescheerd geschoren met scheerolie van de Body Shop. Een féést zeg ik u!! Ik heb al echte scheerzeep (voor de kwast) gebruikt, en scheerboter, maar dit is het echte werk. Het ruikt lekker, het scheert lekker, het voelt lekker. Als extra minpuntje zitten er 3 bruggen verstopt in de 12,5 km tot aan m’n werk, en dat is van het goede nét te veel. De andere route telt 2 bruggen, en is een volle kilometer korter, dus dat is voolopig de winnaar. Al zal ok ongetwijfeld op mooie dagen de lange route toch nemen, om goed gezind op het werk dan wel thuis aan te komen.

Maar die beestjes dus. De laatste tijd heb ik meer dan eens een vlucht ganzen zien overvliegen. En hoewel ik er van overtuigd ben dat die vriendjes van Nils Holgerson hun tocht naar het zuiden hebben aangevat, merkte mijn kater scherp op dat ze steeds in een andere richting vlogen. Nu gebiedt de eerlijkheid me te vertellen dat ik het richtingsgevoel heb van een dronken vleermuis, maar ik ben er relatief zeker van dat die (k)waakhonden-met-vleugels zelden richting zuiden vlogen. Mijn kater is nu op Wikipedia aan het uitzoeken of ze eerst lansgaan bij hun familie misschien vooraleer aan hun overwintering te beginnen? We hebben vandaag samen ook heel wat paarden gezien, op stap of in hun wei. De exemplaren die zich in een wei bevinden, stonden zonder uitzondering een beetje dwaas voor zich uit te staren. En elk paard dat mijn kater op de weg naar huis heeft gezien vannacht, stond te grazen?! Nu zou ik het zelf ook liever donker hebben om niet te zien dat ik een trog gras zit weg te knauwen, maar het lijkt me toch een beetje anders-dan-bedoeld?

Maar wat wou ik eigenlijk vertellen…? Oh ja: het menu! Om mijn overstap van sociale naar privé sector te vieren, werd ik vergast op een op z’n zachtst gezegd copieuze maaltijd. In die mate zelfs, dat we onderweg besloten om een tweede keer over te gaan op sorbet om het spijsverteringsstel wat op orde te brengen. En verder aten we:

• flensjes gevuld met spekjes, champignons en spinazie
• pompoensoep met gedroogde ham en room
• een sorbet van kiwi en sinaasappel
• zelfgesneden frietjes met het beste stoofvlees everrrr met Westmalle (trappist én trippel) en een geheim ingrediënt dat u nooit kan raden (letterlijk, ik zal nooit verklappen wat er in zat) en een gratin met tomaat, komkommer en courgette
• nog een portie sorbet
• en een pannenkoek met vanille-ijs, fruitcocktail en verse zoete slagroom

Om dit alles wat te laten schuiven richting uitgang bedienden we ons van schuimwijn vooraf, een fles lekkere rode wijn per manspersoon, en we rondden de avond af met een koele trippel van Westmalle. De verbazend krachtige winden van mijn kater doen me al kwijlend terugdenken aan het stoofvlees, waarmee ik _niet_ wens aan te geven dat de carbonades in kwestie een ietwat verdachte smaak hadden! Het geheime ingrediënt laat zich gelden, meer niet. Wie trouwens de gastheer in zijn of haar eigen keuken in gang wil zien: dat kan! Geef me een seintje, en ik breng u in contact met deze stiekeme chef die overweegt om zijn uitmuntende en verrassende kooktalent ten dienste te stellen van feestjes en partijen allerhande. Ik overweeg alvast om van zijn diensten gebruik te maken om indruk te maken op Haar.

Tijdens het typen van dit kant noch wal rakende stuk blog, heb ik twee maal het debuutalbum “Wat als” van Hannelore Bedert beluisterd. Jongens toch, wat een engelenstem!! Ik ben er zo blij mee, dat heeft echt gene naam. Het album is een mooi geheel, geen verzameling nummers zoals men tegenwoordig wel eens tegenkomt. Meerder nummers geven me kippenvel zoals ik op de Nekkanacht 2008 heb ervaren, toen ze met ‘Met uw ogen toe’ het Sportpaleis tot aan de nok deed rillen. Op de ghosttrack op ‘De hemel in het klad’ van Bart Peeters hoort u me trouwens fluiten als een dolle hond (maak ik mezelf wijs, er waren 2 dagen Nekkanacht en ik was maar op 1 ervan aanwezig…) na haar duet met ‘Zonder woorden’. Sommige tracks zorgen voor ongemakkelijk prikkende ogen, anderen voor een kleine glimlach. Luistermuziek van het betere soort dus, een grote aanvulling in het Alfabet der Nieuwe Kleinkunst (ook hierover snel meer). ‘Met uw ogen toe’ kende ik het best, ik heb dat nummer grijs gedraaid op haar MySpace, en ik was best verrast door de versie ervan die het album heeft gehaald. Ik miste heel erg de opening door de cello/viool (ik ken niks van strijken), en ik fronste mijn oogborstels toen ik de overdaad aan drums of percussiewerk opmerkte. En dat geldt voor het hele album: zelf had ik het wat rustiger verwacht, wat puurder piano en strijkers. Maar laat me het beschouwen als een zoektocht naar een eigen toon en de juiste producer. In elk geval: wat een pareltje zeg. Ik beschouw het als een heilige missie om de wereld mooier te maken voor mijn petekind, en ik heb alweer een kleine schat meer om na te laten aan mijn grote schat.