Een kenner ben ik niet, op geen enkel vlak. Maar ik beschouw mezelf wel als een amateur of liefhebber: iemand die weet wanneer hem/haar iets bevalt. Ik weet welke vrouwen ik niet uit mijn bed stamp, ik weet welke liederen me kunnen beroeren, en ik weet welk bier ik lekker vind.

Maar een mens kan bijleren! Vanavond heb ik voor het eerst, in zeer fijn gezelschap, voor het eerst in mijn schrale leven een Westvleteren Acht geproefd. En ik ben bij deze liefhebber van Westvleteren! Man man man! Vanaf de eerst slok borrelde in mijn toen nog nuchtere kop omhoog: dit is mijn Bier. . . Nooit eerder heb ik bier geproefd dat ik van de eerste slok lekker vond, altijd is er een korte periode van kennismaking of gewenning nodig om een bier te appreciëren. Maar nu… Ik durf echt zeggen dat dit het lekkerste bier is dat ik ooit heb gedronken.

Hoewel ik meen dat een oordeel van de New York Times me in het algemeen aan mijn reet kan roesten, vraag ik me wél af in hoeverre ik niet bevooroordeeld was door de stempel “Lekkerste Bier ter Wereld” die de Westvleteren al meermaals gekregen heeft? Waren mijn verwachtingen niet zodanig hoog dat ik niet anders kon dan dit lekker vinden? Misschien kleurde de hele mystiek rond het brouwsel mijn ervaring wel? Ik zal het nooit zeker weten.

Een wetenschapper ben ik ook nooit geweest, maar ik kan empirisch vaststellen dat:

• dit glas bier me enorm gesmaakt heeft
• en dat ik nu eindelijk alle Trappisten gedronken heb

En dat volstaat om me tot ver morgenmiddag te doen smilen!