Een fiets is een ge-ni-a-le uitvinding: hij brengt je vrij goedkoop van daar naar hier, hem berijden kan tegelijk inspannend en ontspannend zijn, en je kan er heerlijke gesprekken op voeren. Vanavond heb ik die 3 eigenschappen nog eens gecombineerd. ‘k Ga ze missen trouwens, Chief, onze lachbuien, onze scheldpartijen naar blinde automibilisten, onze gore klap, en onze meningsverschillen.

Mijn fietspartner werkt voor de stad (Antwerpen-Gent-Brussel-Leuven-Hasselt, schrappen wat u niet aanstaat), is volop een huisje aan het bouwen en is rabiaat tegenstander van alles wat naar vakbond riekt. Ik neem hem dat niet kwalijk, omdat hij zoon is van noest werkende zelfstandigen, en omdat ik hem nu eenmaal weinig kwalijk kan nemen tout court. Ikzelf heb nooit een baas of zelfstandige in de familie gehad, en zal dat zelf ook nooit zijn waarschijnlijk. En ik stam uit een actief vakbondsgeslacht. Dat schetst de nodige achtergrond.

Komende maandag laten de vakbonden hun tandjes nog eens zien: her en der worden acties gepland en wordt het nodige plat gelegd. In het kader van de ‘dalende koopkracht’ als ik me niet vergis. Zo ook bij de stad. Nu wil het toeval dat de vriendin van mijn fietspartner maandag een vrije dag heeft, en ze hadden samen gepland om dan hard verder te werken in hun huisje-in-aanbouw. Mijn fietsmaatje vraagt dus een dagje congé payé aan, en krijgt te horen dat er een wet of reglement is die bepaald dat alle aanvragen tot verlof door ambtenaren geweigerd worden voor dagen waar een stakingsaanzegging voor is aangevraagd. Zwaar klote, dat spreekt. Ik reageer nog laconiek met ‘Als je nu zelf lid was, kon je wél thuisblijven, én er nog voor betaald worden’. Slechtste beslissing van mijn dag tot dan toe merkte ik al gauw 😀

We waren er ons allebei van bewust dat we geen van beiden voldoende kennis in huis hebben over economie, begroting en de juiste cijfers, dus we kwamen er niet uit of de maatregelen die de bonden eisen al dan niet verstandig zijn op dit moment. 1 ding stond wel vast: hij vindt dat de bonden hun muil moeten houden, ik vind dat de vakbonden de enige wachter zijn tussen onze huidige situatie en de Totale Uitbuiting van den werkmensch. Ongeveer hé.

Over de rol die de vakbond nog kan of moet spelen, ben ik het soms wél oneens met mezelf. We hebben de syndicaten niet meer nodig om ons via coöperatieven te voorzien van betaalbare melk en brood, of om sterk gekleurde kranten te stencillen of scholen uit de grond te stampen. Maar ik kan zo direct geen betere organisatievorm bedenken die als gesprekspartner bij overheden en in bedrijven het opnemen voor werkende luitjes. Die de massa een stem geven. Ik besef ook wel dat het vloeken moet zijn voor een hardwerkende ondernemer om steeds af te moeten rekenen met die bemoeials met hun domme opmerkingen. Maar te weinig patroons (jawel, ben op dreef) beseffen dat hun belangen, en die van de mensen die ze tewerk stellen, nu eenmaal tegenstrijdig zijn of lijken. Terwijl er volgens mij veel meer uit te halen valt als die partner beschouwd wordt als een opportuniteit om de ganse onderneming naar een hoger niveau te tillen.

Op de vraag of staken vandaag de dag nog een verstandig drukkingsmiddel is, kan ik alleen antwoorden: allicht niet, maar er is geen alternatief. Als een hond op wandel is met z’n baasje, en hij wilt niet verder, kan hij of blijven staan, of bijten. En we hebben al lang geleden afgesproken dat we elkaar niet zomaar bijten, dus is blijven staan, of flink aan de leiband trekken het enige alternatief. (Moet ik onthouden voor als we nog eens naar huis fietsen.)

Ik ben al lid van een vakbond sinds mijn 16 jaar, en hoop nooit beroep te moeten doen op hun diensten. Maandag staak ik trouwens niet mee, voorlopig mag ik niet klagen, dus doe ik dat ook niet.