Er mag een geldtransportwagen op m’n kop vallen als het niet waar is: ik heb net Paul D’Hoore, de fietsende goeroe wiens naam op CNN veel grappiger moet klinken, op het Eén-nieuws de volgende frase horen uiten: “1,5 miljard euro is nu niet zo enorm veel geld”. Het gezochte anderhalf miljard moet dienen om de solvabiliteit van Ethias terug op te krikken.

De rest van het bericht heb ik niet gehoord, deels omdat ik een beetje verbijsterd naar de lichtbak stond te gapen, deels omdat ik naar de VTM zapte. Waar ik dan weer mijn favoriete Barend live vanuit Reykjavik zag vertellen dat de Ijslanders nog wél gewoon hun spaargeld kunnen gaan opnemen bij Kaupting bank. Een chanceke waar een goeie 20.000 Belgen die verlekkerd waren op de eerste rekening met marges tegen de 5% niet direct op hoeven te rekenen. Ik ben er nu, bijna een uur later, nog steeds niet over uit wat me het meest waanzinnig overkwam: het feit dat een redactie het wel pittig schijnt te vinden om te melden dat Belgisch spaargeld wordt afgehaald in Ijsland, of de beslissing om Barend voor die melding naar het Noorden te sturen. Op de Internationale dag voor de uitroeiing van armoede. En de Dag van de Jeugdbeweging uiteraard, ik zou het nog vergeten begot.

Ik ben stilaan de lichtknop kwijt. Niet omdat mijn vetpotten buiten bereik zijn, en ook niet omdat ik de confituur van m’n boterham moet schrapen om m’n kinderen een lekkere lunch te gunnen. Om beiden ben ik dankbaar. Maar omdat het ontzettend lang geleden is dat ik op een week tijd uit zulke tegenstrijdige berichten moet besluiten dat onze welvaartstaat nu wel echt stilaan zélf de lichtknop kwijt is. De ene dag lees ik in een artikel een zeer aandoenlijk verhaal van een man die z’n hele familiekapitaal (800 000 knotsen) in aandelen had geïnvesteerd, en dat nu herleid zag tot een goeie 50 000 euro. Waarna ik niet anders kon denken dan ‘domme domme man’. En ook wel: schaam je maar snel een beetje, Paul D’Hoore en alle andere optimisten, die de afgelopen jaren de menschheid per sé wilden wijsmaken dat de beurs een spelletje is. Of een ander artikel dat medelijden probeerde te wekken met gezinnen die pas voor 75 000 euro op de beurs-schommel hadden zitten spelen, en nu waarschijnlijk hun huis moeten verkopen. Oi! Als je vijf-en-zeventig DUIZEND euro op overschot hebt om mee te gaan spelen, dan heb je weinig te klagen. En als je daar dan je toekomst mee in gevaar brengt, ben je gewoon slecht bezig. Ik vind het oprecht erg dat mensen zuurverdiende centen verliezen, maar als ik van de kerktoren spring, kan ik verwachten dat ik m’n beide poten breek, zelfs al is er een kans dat er net een open vrachtwagen vol matrassen komt langsgereden.

Ook deze week las ik en zag ik mooie reportages of artikels over vrijwilligers die steeds meer niet-meer-te-verkopen voedsel ophalen, om dat ’s avonds aan de Zoo in Antwerpen te verdelen onder steeds meer hongerige magen. Of hoor ik dat sociale woningen eigenlijk alleen zouden mogen toegekend worden aan mensen die werk hebben. Da’s hetzelfde als op de Spoedafdeling tegen iemand met een gebroken arm zeggen dat ie de pot plaaster zelf eerst met beide handen uit de kelder moet gaan halen?? En tenslotte leerde ik een organisatie kennen die dankzij bescheiden giften, micro-leningen uitschrijft over heel de wereld, om mensen terug op het goede spoor te zetten.

Nu ga ik afwassen, de juiste bronnen post ik later nog. Ik wou dit even wegschrijven, omdat ik zo onfatsoenlijk pissed ben op mezelf omdat ik tot daarnet aan het twijfelen was welke 2e laptop ik zou kopen.