Je staat ’s ochtends op, conformistisch als je bent. Je neemt een lekker en voedzaam ontbijt, bladert snel de krant door, je kleed je aan en je kamt je haar. Je opent de voordeur, en meteen merk je dat het vriest buiten. Niet alleen waait er een wind zo koud dat de kroketjes in je diepvries menen dat ze op een aangenaam warm plekje liggen, nee: de koolmezen die van die vetbol lijken te smullen, zijn in werkelijkheid met hun pootjes vastgevroren aan dat groene netje. Je gaat terug binnen, trekt een warme jas, een sjaal en stevige botjes aan, en je begint je voetpad EN HET FIETSPAD te schuren met veel water. Totaal het feit negerend dat er die dag nog een kleine 400 scholieren en minstens 1 savooi komen langsgefietst.

Retorische vraag: dan wappert er toch iets daar vanboven?! Dan heeft toch minstens één schroefje het begeven in de loop der tijden, nee?