Toen ik gisteren naar het werk vertrok, per fiets uiteraard, liet ik zoals steeds als ik een hoek om moet, mijn fietsbel van jetje geven. Gezien worden is belangrijk als fietser, gehoord worden is nisschien nog belangrijker. Mijn bel doet dan ook niet gewoon van ring-ring, een helder en duidelijk dingg-donggg kondigt aan dat er een fietser zal verschijnen. En geen kleuter ook.

Mijn ding-dong werd bijna meteen gevolgd door een ring-ring, ik werd dus achtervolgd. Gelukkig was het iemand die ik ken, want door mijn muts heen hoorde ik iemand vragen “Amai savooi, uw vel blinkt schoon”. Wie schetst er mijn verbazing toen ik licht verbaasd omkeek en mijn juf uit de derde klas herkende. Mijn mond viel half open te midden van mijn half slapend smoelwerk, en ik heb iets gestameld als “Blabliet?”. “Awel, ik zeg dat uw bel zo schoon klinkt”, herhaalde de vrolijke juf.

Misschien hoorde ik wat ik wilde horen, maar ik steek het zelf op mijn warme en geluidsdempende muts.