Er fluit iets in mijn oren… Ik weiger te geloven dat er plots een koolmees huist in mijn gehoorgang, dus het moet aan die fuif waar ik net vandaan kom liggen.

Een tijd geleden heb ik me voorgenomen om  me niet meer te vertonen in de online wereld als ik gedronken heb, maar net als een rallychauffeur die plots het verschil tussen links en rechts niet meer kent kan ik niets anders dan vaststellen: af en toe loopt het mis.

Ik heb een onwaarschijnlijke fijne dag beleefd vandaag, met cadeautjes, met een stukje buitenland, met zoenen, met fijne wensen, en dat alles afgerond met een fuif waar ik met een kleine hand vol vrienden heb geleefd alsof ik nog piep was. En hoewel ik weer de leeftijd van een verder niet te benoemen priemgetal heb bereikt, ging me dat geweldig goed af. Al moet ik toegeven: zonder ingrijpen van mijn kater had ik de sleutel nooit ofte nimmer in dat dansende slot gekregen.

Het moet geleden zijn van de tijd waarin schaamhaar nog een vooral theoretische eigenschap was van mijn wezen dat het kalenderjaar zo ver gevorderd was voor ik voor het eerst in een jaar ging slapen nadat de zon ontwaakt was. Erger nog: de zon is nog niet te bespeuren, en ik snak naar mijn beddenbak. Word ik dan toch stilaan oud? Of worden de nachten steeds maar langer en langer sinds in alleen ben gaan wonen?

Het is exact nu 3u33, en als ik nu niet ga slapen, dan loopt het ontegensprekelijk mis. Dus ik rond de dag af in de wetenschap dat ik graag gezien word, met in het achterhoofd het besef dat ik nog steeds geen Jager ben, en met de warme herinnering dat ik vandaag voor het eerst sinds heel erg lang letterlijk warmte heb voelen stralen van iemand waar ik dicht bij stond. Meer zelfs: ik werd voorwaar statische elektriciteit gewaar. Ik heb én ben nog steeds geen standbeeld. Hoera!