Een bevriend koppel dat, als alles volgens planning verloopt, nog minstens 2 maanden zwanger zal zijn, heeft recent een verkennend bezoek gebracht aan een onthaalmoeder. Mijn verbaasde wenkbrauwen werden op even verbaasde wenkbrauwen onthaald: dat hoort zo, dat weet iedereen. Blijkbaar.

En dan heb ik het niet eens over het feit dat je als ouder niet te weten schijnt te kunnen komen waar er zich in je buurt dergelijke onthaalpunten bevinden (die worden je toegewezen). Maar die mate van planning is haast nauwelijks te bevatten voor een laatkomer als mezelf.

Al is er wel iets voor te zeggen. Meer zelfs: laat ons dat uitbreiden! Morgen ga ik aanbellen bij een boer hier in de buurt, om te zien welke koe de melk zal leveren voor mijn verjaardagsmilkshake in 2013. Met wat geluk kan hij me ook wijzen op welk stuk akker het graan zal gaan staan dat het brood voor mijn lunch op 29 februari 2012 zal bevatten. En volgende week plan ik een bezoek aan de lagere school hier, om de treinbestuurder-in-wording alvast wat uit te kafferen die me binnen een jaar of tien ergens te laat zal doen arriveren. Planning moet er zijn!