“You know the House Of Pain is in effect y’all!”

Bloghoppen op zondagmiddag levert heerlijke jeugd-broebels op. Vertrokken bij Schrijfselkes, dan even langs Tantieris, en zo terechtgekomen op Youth Sentiment. En jawel: de vlag dekt de lading! Een YouTube-clip van Fed Up (House Of Pain) heeft me naar boven gedreven, om al mijn rap- & hiphop-CD’s nog eens vast te pakken.

Jawel, ik ben in de laatste jaren van mijn middelbaar een zeer overtuigd rapperke geweest! House Of Pain was denk ik de eerste groep die ik echt leerde kennen, via een cassette van een klasgenoot. Dan volgden de Wu Tang Clan, de eerste van Snoop Doggy Dogg enzovoort. Hiphop begon toen net mainstream te worden, de periode van NWA was net voorbij. En ik liep in Lier rond met mijn brede broeken :-D.

Al gauw vond ik House Of Pain erg fout (al noemden we dat toen nog niet ‘fout’), wegens te blank en te weinig inhoud. Gelukkig besefte ik redelijk kort daarop dat ik zélf ook redelijk fout was 😀 Ook wegens te blank, en vooral wegens geen enkele affiniteit met alles waar rap en hiphop voor staat. Ik kom niet uit een kansarm gezin, laat staan uit een ghetto. Ik werd niet onderdrukt of gediscrimineerd. Een jaar of 5 later begon de hele scene enkel te draaien rond blingbling en bitches, en toen haakte ik helemaal af. Ik heb nog geprobeerd om me devoot aan te sluiten bij de groepen uit onze Lage Landen (Osdorp Posse, MHD, ABN, Tweezwaard, ’t Hof van Commerce…), en hoewel ik die groepen echt nog machtig vind, is ook die periode overgewaaid.

Maar ik kan niet anders dan vaststellen dat die platen van toen wel bonkten van jewelste! Vette beats, rijms die ik verrassend vaak nog kan meelippen, wenkbrauwen licht gefronst… Een fijne uitstap naar het vorige decennium!

YouTube herbergt zelfs mijn persoonlijke House Of Pain-favo: “It ain’t a crime” in de remix met de melodie van “Under the bridge” er onder.