Rebels als ik ben, besloot ik net om mijn vieruurtje al om 15u10 op te smullen. Niks te vieren, en sterk afgeraden door dokter en diëtist, maar ik had uit behoefte aan comfortfood (jawohl, geleerd van Nigela!) een spie Bresilienne meegebracht van mijn dagelijkse strooptocht naar de supermarkt. Halverwege de spie waarvan sprake, geflankeerd door een lekker kopje koffie, werd ik op brute wijze overvallen door het besef dat ik, en bij uitbreiding het merendeel van de Bevolking, nooit stilsta bij de overweldigende luxe waarin we ons wentelen. Ik zit een industrieel gefabriceerd stuk patisserie weg te buffelen terwijl Elders mensen die even zeer mens zijn als ik, hopen dat ze vanavond of ten laatste morgen hun kroost kunnen voeden.

Heel even wou ik dat ik terug in donker Afrika was, toen ik als vrijwilliger voor een Organisatie nuttige dingen poogde te realiseren.

Het ergste van al is dat ik nooit in donker Afrika ben geweest, laat staan dat ik ooit nuttige dingen heb proberen te verwezenlijken. En het schuldgevoel dat aan het topje van mijn schedeldak wriemelde bleken gewoon 2 parende vliegen te zijn.

Hey, ik ben ook maar een lul.