Het is een gewoonte waar ik maar niet van af raak: CD’s kopen op basis van het hoesje en/of de groeps- of albumnaam. Net als roken is het een dure gewoonte, alleen levert dit af en toe zeer tot zéér aangename ontdekkingen op.

Afgelopen weekend zag in een bepaalde multimediale keten een onbekend schijfje staan bij de Nederlandstalige nieuwigheden. 2 roodharige meiden in een blauw-geel majorettenpakje in een pose die gezonde kolder doet vermoeden sieren de cover. De groep die het album had uitgebracht bleek ‘De Fanfaar‘ te heten, en de achterkant gaf titels prijs als ‘De Slechtste Mens Van De Weireld’, ‘Nimmendal’ en ‘Televees’. En vooral: de achterkant van het doosje toonde de achterkant van dezelfde majoretten. Verkoopstruc die aan mij besteed is: kopen die handel!

Ik heb nog steeds geen idee waarom, maar ik verwachtte een schijfje vol dialectische kleinkunst, à la Mira of Het Zesde Metaal, wat ik graag mag beluisteren. En ik zat blijkbaar half goed: de teksten worden gebracht in wat volgens mij als authentiek Brussels kan omschreven worden. Maar er kwam geen kleinkunst uit de speakers mijn rugzakradio! Hell no! Niet zo muzikaal onderlegd als ik zou willen ken ik niet veel van muziekstijlen, maar ik zou dit bestempelen als ronkende rockmuziek.Vergelijken durf ik niet, maar naar mijn bescheiden mening staan op dit album met ‘De Slechtste Mens Van De Wereld’, ‘Adieu’ en ‘Bloemen En De Ghiele Cinema’ minstens 3 tracks die de Afrekening niet zouden ontsieren.

Gelukkig voor mij worden de teksten gratis bijgeleverd, dat maakt de songs sneller te vatten voor plattelanders als een Savooi : “Ge moet ni wachten, gojt mo voesj / Dui maain stuute komde straks nog vuil te loêt / Sinds da ge mê ma gojt es a leive vuil te stoem / Ge moet ee ni blaajve omdat ik aa dat hem gevroêgd” (Jeroen Camerlynck)

Geweldige ontdekking, op hun MySpace kan je op dit moment 3 nummers beluisteren.