Tijdens de eerste minuten van je verjaarsdag-dag het glas heffen en toosten op wat een Jaar van Verandering mag worden, is leuk. Een half jaar later merken dat steeds meer van je plannen/voornemens/wensen uitkomen, is onvoorstelbaar.

Savooi gaat de bekende warme veiligheid van zijn moestuin verlaten! Vanaf februari 2009 moet ik maandelijks de huur zien op te hoesten, er op tijd aan denken om sokken te wassen, en wennen aan het alleen-zijn. Het is niet dat ik thuis weg wil, verre van, maar ik ga er van uit dat het een noodzakelijke (en misschien ook wel gezonde) stap is in mijn ontwikkeling als groente. En ik veronderstel dat het als 40-jarige nog véél moeilijker zou zijn. 🙂

Twee grote uitdagingen dwalen nu rond tussen m’n oren. Zal het me lukken om het alleen-zijn niet te laten omslaan in eenzaam-zijn? En zal ik een huishouden gevuld en draaiende kunnen houden?

Met dat laatste kunnen jullie me helpen dacht ik zo. Op savooi.jottit.com heb ik een lijstje gemaakt van alles waar ik aan moet denken (neurotisch, moi?), en iedereen die dat wil kan er iets aan toevoegen of afhalen. Beschouw het als een experiment, ik wil wel eens weten of je een huis/appartement kan vullen middels het open source businessmodel. 😉 Laat hier misschien ook een reactie achter als je iets wijzigt, dan weet ik wie ik achteraf allemaal moet bedanken.

Ne groeweten artist,
Ne groewete mengs,
Ne groewete giejest.

Lekker weer he? Ja die seizoenen, niet meer wat ze geweest zijn. Hmm nee.

De malaise op de beurs? Geen last van, mijn geld zit onder mijn matras, in een zwarte sok. Als ge me niet gelooft, moogt ge gerust eens…

Ik denk dat de deeltjesversneller terug is aangezet, mijnen tikker is net 2 versnellingen hoger gegaan?

Of een mopje! Maar de enige die ik kan onthouden is die van Miet Smet en de crash van Fortis.

Héél misschien kan ik haar net zoals vandaag helpen bij het binnenzetten van haar fiets!

Ik zie het al weer van een kilometer of 17 aankomen: ik ga morgen helemaal niks zeggen uiteindelijk tegen die leuke juffrouw die bij ons in het gebouw werkt. En ik ga ze dus nooit meer zien. Ja het is de allerlaatste dag dat ik er ben, en ja ik ben een platte mus, en ja… Misschien moet ik mijn kater maar meenemen naar het werk, en hem opdragen om te doen wat Inferis voorstelde: de deur van haar kantoor opengooien, ze van haar stoel tillen en plat op de bek zoenen. En dan als een held uit een slechte film m’n jas over mijn brede schouder zwieren, mijn fiets bestijgen en de ondergaande zon tegemoet rijden.

Eerder had ik al eens verteld over mijn fietscamera-experiment. Meer uitleg volgt nog steeds later, maar ik wou al eens laten zien hoezeer mijn sjokkedeizen geteisterd worden op weg naar het werk. En dit is mijn eerste eigen clipje dat ik ergens moet uploaden en posten, dus gelijk een test hoe de stomp hier omgaat met Viddler. In alle eerlijkheid: dit is slechts een goeie 150m slecht fietspad, de rest van de paden die mijn ros trotseert zijn van prima kwaliteit. Wie snel zeeziek wordt: niet op Play klikken… 😉

Edit: in de hoop Coltrui er van te overtuigen dat 10 kilometertjes écht wel te overbruggen zijn per fiets in een half uurke, heb ik het slecht stuk fietspad opnieuw gemeten 😀 Het gemiddelde van 3 metingen bedraagt 220m. Ter mijner verdediging moet ik toevoegen dat ik toen ik het filmpje maakte niet op topsnelheid reed, omdat ik tegelijk m’n fietscamera én de putten in de gaten probeerde te houden. Omgerekend fietste ik dan aan iets meer dan 13km/u, al ligt m’n optimale snelheid meestal iets over de 20km/u. Waarvan binnenkort bewijzen *engelenblik*

Hoewel het weer buiten in die mate aangenaam is dat ik eigenlijk in de tuin zou moeten klussen, voelde ik vanochtend een sterke drang tot weggooien in me opwellen. Dat overkomt me zo zelden, én mijn kamer heeft daar zo’n behoefte aan, dat mijn huisgenoten spontaan begonnen te jubelen toen ik hen vertelde van mijn voornemen voor vandaag.

Na anderhalf uur flink weggooien op mijn kamer, had ik het daar wel eventjes gehad. Toen het kenmerk ‘efficiëntie’ werd uitgedeeld stond ik niet achteraan in de rij, nee: ik stond buiten een sigaretje te roken. Anders gezegd: Savooi is even zeer efficiënt als de Sahara moerassig is. Er zijn dus heel wat frullen in de papierbak of vuilzak beland, maar de Rest ligt in hoopjes rond mijn bedstee. Zodadelijk dus nog terug een pad creëren, of straks op de zetel slapen. Om even iets anders om handen te hebben, besloot ik m’n harde schijf nog eens op te kuisen. De teller staat stilaan tegen het miljoen files, dus dat kan beter.

Wat een ontdekkingstocht!!! Er bevinden zich bestanden en mappen op mijn PC waarvan ik niet eens zou vermoeden dat ze op het web te vinden zijn. Een greep uit het aanbod:

• de tekst van alle sketches van Monty Python. Van alle sketches zeg ik u!
• de ringtone van Tony Soprano’s mobieltje
• de lyrics van de geweldige meidengroep Foeff
• geluidjes die hetzelfde geestesverruimende effect zouden hebben als bepaalde narcotica
• een versie van Monopoly met blote mevrouwen in plaats van straten

Van geen enkel mapje of bestand kan ik me herinneren ze ooit te hebben binnengehaald, laat staan waar! En daar kan ik niet tegen, dus ik kan ze ook niet weggooien… Het is wachten tot mijn schijf (én de backup) het beggeeft voor ik daar vanaf geraak.

Zou een kamer kunnen crashen?

Bericht aan de nieuwsredacties: ik ben niet bereikbaar vandaag. En dat is jammer voor u, gezien mijn meest recente wetenschappelijke project succesvol is afgerond. De achterliggende processen kan ik natuurlijk hier nog niet kenbaar maken, tenminste: niet tot mijn patentaanvraag is goedgekeurd.

Goed, genoeg gezeverd: niet lang geleden ben ik 30 geworden, maar de échte leeftijd van mijn lichaam ligt op dit moment zo’n 2,5 jaar lager! Dit wonderlijke effect kan bereikt worden door korte sprongen voorwaarts in de tijd, gecombineerd met intense geestelijke en lichamelijke oefeningsels.

Stap 1: de wekker loopt zoals gepland af om 7u30. Ik druk op de snooze-knop, knipper met mijn ogen en voorwaar: het is reeds 9u30! Een sprong van twee volle uren, terwijl er voor mij slechts enkele ogenblikken voorbij zijn gegaan. Pure winst!

Stap 2: het is nu zaak om zo snel mogelijk in één vloeiende beweging rechtop te gaan zitten. Terwijl mijn brein ronddraait als een tol, besef ik hoeveel werk ik zal moeten inhalen. En exact op dat moment moet men beginnen vloeken. Niet gewoon ‘potjandorie’, maar met miljaren ineens, alle denkbare religies beledigend.

Men weet dat het Optimale Punt bereikt is, als het zuiveringsproces zich plots in gang trekt. Alle mogelijke holten in het lichaam zijn zodanig geaffronteerd door het vloeken, dat ze hun inhoud loslaten. Een eerste indicatie kan een wind zijn, qua geluid en geur zo krachtig dat het vloeken spontaan stopt. Uiteraard meteen gevolgd door het besef dat dit slechts een voorbode is.

Tijdens de tergend trage afdaling van de trap, met de billen angstvallig dichtgeknepen, lijkt het dan alsof men een flink stuk van de pas gewonnen tijd verspeelt. Maar halfweg de trap en het toilet beslissen dan de andere holten om zich ook te laten gaan. En het is net dan, op het moment dat zeg maar een boer, een hoest en een nies zich aandienen, dat de geest in een zodanige staat van concentratie komt, dat de tijd weer lijkt stil te staan.

Door het regelmatig doorlopen van dit proces ben ik nu dus ongeveer 27 jaar oud.

Benieuwd of ze op het werk ook zo fier zullen zijn op mij.

Na iftar door een nat glinsterend Borgerhout fietsend heb ik beslist dat mijn volgende GSM een degelijk oog moet hebben. Ik ben echt even aan de kant gaan staan, bijna poëtisch mooi. Niet dat een foto dat beeld dan accuraat kan vastleggen, maar het had een leuk anker kunnen zijn om dat moment op te roepen.

En net niet helemaal natgeregend thuis van de fiets stappen, en glimlachend merken dat ik omringd word door een slak of 8. Ook mooi. Liefst van al wou ik blijven staan om te zien of ze kwaadaardige intenties hadden tegenover mijn persoon. Maar zo veel geduld blijkt een hongerige Savooi dan toch weer niet te kunnen opbrengen.

Met lichtrode wangen vastgesteld dat ik vaker achter de schermen van dit blogje zit om de boel up to date te houden dan om iets te schrijven. Bij deze neem ik me voor om daar iets aan te doen! On the other hand: ik ben dit jaar ook al een dozijn keer gestopt met roken. Dit voornemen is dus een beetje zoals de beurs op dit moment: ik zou er niet te veel geld op inzetten…

Wat heb ik vandaag zoal geleerd tot nu toe:

• Een huisspinnekop kan niet zwemmen. Zelfs zo’n zwarte knikker met horens niet. Echt niet.
• Zo’n Boule ziet er thuis niet meer uit zoals bij de bakker.
• Haast iedereen die ik niet ken heeft een iPhone. Of zo lijkt het toch.
• 2 parende vliegen een mep verkopen voelt niet als de heldendaad die ik er vooraf in zag.
• In plassen springen blijft plezant, maar de vreugde achteraf is snel bekoeld eens je volwassen genoeg blijkt om te denken aan degene die je broek zal mogen wassen.

Mottig word ik ervan… Ik heb geen idee of ik België zie op een satellietfoto of naar een herkenbaar lichaamsdeel zit te zoeken op een echografie.

Satellietfoto Belgie 29-08-2008

Bron: meteobelgie.be